Με λίγα λόγια...

To κρασί είναι ταξίδι

Το κρασί είναι ταξίδι.
Το κρασί είναι διονυσιακός περίπατος στη γη της Μακεδονίας.
Το κρασί είναι μύηση στο μύθο και στην ιστορία.

Το ταξίδι αρχίζει από την κοιλάδα των Τεμπών, τις πηγές όπου εξάγνισαν οι Μούσες τον Απόλλωνα. Στη Ραψάνη, κοντά στις βουνοπλαγιές όπου γεννήθηκε το νέκταρ, αγναντεύοντας το θεϊκό Όλυμπο, δοκιμάζω τη μαλακιά γεύση κόκκινου κρασιού και νοιώθω Ολύμπιος.
Συνεχίζω κατά μήκος του Αιγαίου, αντικρίζω από το κάστρο του Αγίου Παντελεήμονα ό,τι και οι ενετοί αντίκριζαν εκατοντάδες χρόνια πριν και θαυμάζω τα ιερά των θεών των Μακεδόνων στο Δίο.
Ακολουθώντας το δρόμο για Βέροια αναρωτιέμαι, όπως ο ποιητής, αν οι ψυχές των Μακεδόνων Βασιλέων της Βεργίνας, πλανώνται πάνω μας, πουλιά ή νυχτερίδες. Περνώ τις πλαγιές του Βερμίου, ακούω την ανάσα της Σεμέλης, μητέρας του Διόνυσου, βλέπω το Σειλινό να χορεύει στους απέραντους αμπελώνες και γεύομαι βαθύχρωμο κόκκινο κρασί από ξινόμαυρο σταφύλι στη Νάουσα.
Πηγαίνω βόρεια, περνώ την Έδεσσα και στο ακριτικό Αμύνταιο, στη λίμνη Βεγορίτιδα, δοκιμάζω κρασί ροζέ με άρωμα φρούτων, φρεσκάδα και γεμάτη γεύση.
Αποφασίζω να επιστρέψω μέσω Πτολεμαϊδας και Κοζάνης και λίγο πιο πέρα, στους πρόποδες των Πιερίων, γνωρίζω το λευκό κρασί από τα δροσερά αμπέλια του Βελβεντού.
Διαλέγω να ταξιδέψω για Θεσσαλονίκη μέσω Γιαννιτσών. Στο δρόμο μου θα δω το Διόνυσο στεφανωμένο με την άμπελο στα ψηφιδωτά της Αρχαίας Πέλλας. Το Διόνυσο που έφερε σ’ αυτή τη γη Βάκχες, Νύμφες και Σάτυρους και μύησαν τους κατοίκους της στα μυστικά της αμπέλου. Μυστικά που διαιωνίζονται και δίνουν κρασί φρουτώδες, λευκό και ροζέ με γεύση φρεσκάδας.
Διασχίζοντας τη Θεσσαλονίκη, περνώ κάτω από τη θριαμβική αψίδα του Γαλέριου, θαυμάζω ψηφιδωτά και τοιχογραφίες στις βυζαντινές εκκλησίες και παίρνω το δρόμο για τη Σιθωνία. Εκεί στις πλαγιές του Μελίτωνα τα μάτια γεμίζουν αμπελώνες και θάλασσα και η γεύση απολαμβάνει βελούδινο κόκκινο κρασί.