Με λίγα λόγια..

Το κρασί (οίνος) ενοχοποιείται γενικά για τη ζάλη και τη μέθη που προκαλεί στον άνθρωπο, μια κατάσταση κατά την οποία δεν μπορεί να ελέγξει τη συμπεριφορά του, δηλαδή παραπατάει, φωνάζει και τραγουδάει διαταράσσοντας την κοινή ησυχία. Συχνά επιδίδεται σε άσεμνα πειράγματα και χειρονομίες φέρνοντας τους άλλους σε δύσκολη θέση. Όλα αυτά συντελούν στο να χάσει την αξιοπρέπειά του.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνωρίζοντας αυτές τις ιδιότητες του κρασιού, το έπιναν νερωμένο (κεκραμένο), σε αντίθεση με άλλους λαούς που το έπιναν ανέρωτο (άκρατος οίνος). Αξιοποίησαν μάλιστα το κρασί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μηδενίζονται οι αρνητικές επιδράσεις και να απελευθερώνονται οι ευεργετικές, δηλαδή η ευχαρίστηση («οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου»), η ψυχική ευφορία και το απώτερο αποτέλεσμα της, η πνευματική απελευθέρωση και ενεργοποίηση.

Σε μια τέτοια στιγμή ψυχικής ευφορίας και απελευθέρωσης του πνεύματος για καινούργια πετάγματα, που γονιμοποίησαν την ελεύθερη σκέψη για γενιές και γενιές μέχρι τώρα, γεννήθηκε η τραγωδία. Κάτω από την ευεργετική επίδραση του αττικού κρασιού, της ψυχικής χαράς και πνευματικής ελευθερίας ο Θέσπις αυθόρμητα, αντί να τραγουδήσει το διθύραμβο με τους άλλους συγχορευτές του κατά τη διάρκεια μιας γιορτής του Διονύσου, θεού του κρασιού, στάθηκε απέναντί τους και απήγγειλε. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε το θέατρο, κάτω από τον αττικό ουρανό και τους ατμούς του κρασιού. Ήταν μια στιγμή – ορόσημο- για την εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος γιατί με το θέατρο άρχισε μια νέα μορφή αγώνα για τη γενικότερη απελευθέρωση του ανθρώπου από θεοληψίες, προκαταλήψεις αναχρονιστικές αντιλήψεις. Και όλα αυτά χάρη στο κρασί και την ευεργετική του επίδραση αλλά και στη σοφία των ανθρώπων να το γευτούν, εξουδετερώνοντας τις αρνητικές του ιδιότητες.